Det varme fellesskapet som kyrkja skulle vera, er ikkje alltid varmt. Eller lyst og håpsprega.  Eller fullt av gode resultat og erfaringar.

”Den natta fekk dei ikkje noko”….
Eit fellesskap i same båt med garn i sjøen og masse spørsmål i hovudet om kva nå.  Etter påsken.  Etter år med Jesus. Etter ei tom grav. ”Den natta fekk dei ikkje noko”….

Ikkje dei heller?  Ingen god opplevelse. Nattestrev uten uttelling.  Kven har ikkje kjent snev av sånt strev?  Me la ikkje ut på arbeid, me låg i senga og tumla med problem som slettes ikkje kunne løysast der og då.  Då morgonen kom, var ingenting forandra, bortsett frå at hovudet verka, augene var tunge og geispinga aldri ville gje seg. 

Bekymringane har - som meisteren seier - aldri kunna leggja ein alen til livslengda.  Eller som ein annan seier: ”Bekymringer er som babyer, jo mer man kjæler for dem, desto bedre trives de.”

Nattestrev
Nattestrev tappar bare for krefter som søvn og kvile kunne gitt.  Så slår me blikket ned, krummar nakken mot nok ein dag, spenner musklar, både indre og ytre, for å klara det som skulle ha vore dagens gode strev på toppen av natta sine plagar.

Det gode livet som trua skulle gje og det varme fellesskapet som kyrkja skulle vera, er ikkje alltid lyst og varmt og resultatfullt.  Men det trengs. 

For dei søvnlause nettene er det så mange av.  Akkurat der me bur. Hos nokre me kjenner. Strev som ikkje lukkast.  Sorg som ikkje vil ta slutt.  Ensomhet som ikkje finn ei hånd å halda i. Depresjon som legg seg som ei mørk natt over heile døgnet.  Angst som snører hjarta utan at tanken forstår.  Rus og piller som døyv og drep.   

Kva skal me med ei kyrkje?
Kyrkja må vera ein Jesus som står der på stranda og tek netter inn i ein heilt ny dag. Kyrkja må vera eit fellesskap som handlar på Jesus sitt oppdrag og får ei not å dra i land.  Kyrkja må vera eit bål der du kan varma deg, få mat, så trygt at enkeltpersonar kan tas til side og få tilgitt sviket sitt og fornya håpet og livsmeininga si, slik det vart for Peter etter måltidet.

Kyrkja er det varme fellesskapet som oppdaga og vitnar om at Jesus lever og er der, både i mørke netter og heilt vanleg kvardagar. Det er ikkje nødvendig å mestra tilværelsen.  Det hjelper fælt å kjenna tilværelsen sin Mester.

I ei forteljing med mykje symbolikk høyrer me ord om det store oppdraget, om dei mange som skal nås, om nota som skal full til lands.  Men det er ikkje i vårt ensomme strev, med spente musklar og krum nakke.  Det er som fellesskap som trur på han som utgjer den store forskjellen, eit fellesskap som oppdagar:  ”Det er Herren!”

Det gjekk bare seint opp for dei. Og Johannesevangeliet har tatt oss også på kornet når det skildrar kor nølande, kor forsiktige, kor sjenerte og usikre me er når me anar og merkar at Jesus er så mykje nærare enn me ofte vågar å tru.  Ingen våga å spørja, men dei visste og ante og Peter tok på seg kappa i respekt før han heiv seg i vatnet. 

I dag får me koma til det måltidet Jesus har gjort istand for oss.  Brød og vin med løfte om at der er Jesus til stede, sterkere og betre enn nokon annan plass.  Der får me hjelp til å oppdaga han. Kjenna at me er ein del av eit fellesskap som er stort og viktig. 

Og me kan be:  Jesus, la fellesskapet vårt vera varmt.  Så me er din stemme, di hånd og din fot, di kyrkje som kan vera der det trengs, og ta vonde netter inn i ein ny dag med meining og håp.