«Eg planta», seier Paulus. Kva planta han? Jau, ein kristen menighet i den mangfoldige og lausslupne storbyen Korint. Han ga dei evangeliet. Han vart deira åndelege far. Paulus planta. Noko som skulle vara. Det einaste som vert verande til sist. Han seier det sjølv i slutten av kapittel 13: «Så vert dei verande desse tre, trua, vona og kjærleiken. Og størst av dei er kjærleiken.»
Paulus planta ei ny tru, eit levande håp og ein ny etikk basert på kjærleik. «Alt har eg lov til, men ikkje alt gagnar», seier han til korintarane, for: «Kjærleiken krenkjer ikkje, søkjer ikkje sitt eige, er ikkje oppfarande, gøymer ikkje på det vonde…»
Hadde ikkje Paulus planta, kva hadde det då vorte av korintarar og andre som treng å leva med trygg tru, forankra håp og eit liv i kjærleik?
Han gjorde det! I dag prøver me å spørja interessert: Korleis gjorde han det?
Han seier sjølv litt om det kapittel 2: Då eg kom til dykk, sysken, var det ikkje med meisterskap i talekunst eller visdom eg forkynte Guds mysterium. 2 For eg hadde fastsett at eg ikkje ville vita av noko anna hos dykk enn Jesus Kristus og han krossfest. 3 Veik, redd og skjelvande var eg mellom dykk.
Kjærleik på empatien sine stiar
Kan du sjå han føre deg? Dedikert og skjelvande, frimodig og redd, sterk og svak. Ein mann som investerte det meste i 2 år. 24/7. Sikkert kraftfull og inspirerande, men sjølv framhevar han måten å møta menneske på. Han planta gjennom møte som sette spor. Dei han møtte, sette spor i han. Dei han skriv til, har rørt opp både takknemlegheten og tårene hans. Fullt opp av ekte møte. For tru kan bare gro fram gjennom tillit. Håp oppstår i det truverdig ærlege. Kjærleik kan ikkje kommanderast, han går på empatien sin stiar.
Når Gud set spor i menneske og skriv tru, håp og kjærleik inn i hjarta, handlar det om eit møte. Eit menneske kjenner seg sett, møtt og funnen. Og den som skal planta så store ting som tru, håp og kjærleik i andre, må gå inn i desse møtene. Kanskje veik, redd og skjelvande, som Paulus. I alle fall ha den grunnleggjande holdninga å møta menneske der dei er, vita at du har noko frå Gud å gje og venta til tida er inne. I mellomtida har me lært og er prega av møtet med den andre. Noko har gjort inntrykk. Eg har gjerne fått like mykje som eg får gje.
Møte som set spor
Brit Signe Fuglestad fortel i kveld om sine erfaringar frå møte med menneske i Etiopia: «Det gjeld om å ta del i dei oppgåvene som dukkar opp og som ein har tru for at ein kan bidra med noko i.»
Det er mi erfaring også frå ein etter kvart lang presteteneste. Det er møtene som set spor. Det er å gå inn i livet og utfordringane slik dei møter oss, som er Guds kall, og forbausande ofte er det ferdiglagde gjerningar.
Er me villige til å la oss utfordra og læra, så er vegen til den andre sitt hjarta så mykje kortare.
Paulus planta. Me får planta. Det går ikkje utan nærkontakt. Hånda må leggja frøet i jord og helst ha grave i jorda først. Ansikt må møta kvarandre. Hender må hjelpa kvarandre. Erfaringar må delast. Ei sorg, ein uro, eit tap, eit savn, ei glede, ein mulighet, eit bønnesvar, eit ord og eit dikt og ein song som kunne sei det som ikkje kunne seiast. For midt i dette kom og kjem Jesus. Han som vart ein av oss. Han som set dei djupaste spora, fordi han er det sannaste mennesket, som vart korsfesta for våre sår og reist opp til det einaste håpet som er evig. Ingen annan grunnvoll kan leggjast enn han, når det er tru, håp og kjærleik som skal plantast.
Så er det eit heilt vilt mysterium at Gud gjev vekst. Det er hans sak. Men det er visst vår å planta og vatna og gjera det Herren har sett oss til. Det kan ikkje gå utenom møtene som set spor. Og der er Jesus!
«Eg planta», seier Paulus. Kva planta han? Jau, ein kristen menighet i den mangfoldige og lausslupne storbyen Korint. Han ga dei evangeliet. Han vart deira åndelege far. Paulus planta. Noko som skulle vara. Det einaste som vert verande til sist. Han seier det sjølv i slutten av kapittel 13: «Så vert dei verande desse tre, trua, vona og kjærleiken. Og størst av dei er kjærleiken.»
Paulus planta ei ny tru, eit levande håp og ein ny etikk basert på kjærleik. «Alt har eg lov til, men ikkje alt gagnar», seier han til korintarane, for: «Kjærleiken krenkjer ikkje, søkjer ikkje sitt eige, er ikkje oppfarande, gøymer ikkje på det vonde…»
Hadde ikkje Paulus planta, kva hadde det då vorte av korintarar og andre som treng å leva med trygg tru, forankra håp og eit liv i kjærleik?
Han gjorde det! I dag prøver me å spørja interessert: Korleis gjorde han det?
Han seier sjølv litt om det kapittel 2: Då eg kom til dykk, sysken, var det ikkje med meisterskap i talekunst eller visdom eg forkynte Guds mysterium. 2 For eg hadde fastsett at eg ikkje ville vita av noko anna hos dykk enn Jesus Kristus og han krossfest. 3 Veik, redd og skjelvande var eg mellom dykk.
Kjærleik på empatien sine stiar
Kan du sjå han føre deg? Dedikert og skjelvande, frimodig og redd, sterk og svak. Ein mann som investerte det meste i 2 år. 24/7. Sikkert kraftfull og inspirerande, men sjølv framhevar han måten å møta menneske på. Han planta gjennom møte som sette spor. Dei han møtte, sette spor i han. Dei han skriv til, har rørt opp både takknemlegheten og tårene hans. Fullt opp av ekte møte. For tru kan bare gro fram gjennom tillit. Håp oppstår i det truverdig ærlege. Kjærleik kan ikkje kommanderast, han går på empatien sin stiar.
Når Gud set spor i menneske og skriv tru, håp og kjærleik inn i hjarta, handlar det om eit møte. Eit menneske kjenner seg sett, møtt og funnen. Og den som skal planta så store ting som tru, håp og kjærleik i andre, må gå inn i desse møtene. Kanskje veik, redd og skjelvande, som Paulus. I alle fall ha den grunnleggjande holdninga å møta menneske der dei er, vita at du har noko frå Gud å gje og venta til tida er inne. I mellomtida har me lært og er prega av møtet med den andre. Noko har gjort inntrykk. Eg har gjerne fått like mykje som eg får gje.
Møte som set spor
Brit Signe Fuglestad fortel i kveld om sine erfaringar frå møte med menneske i Etiopia: «Det gjeld om å ta del i dei oppgåvene som dukkar opp og som ein har tru for at ein kan bidra med noko i.»
Det er mi erfaring også frå ein etter kvart lang presteteneste. Det er møtene som set spor. Det er å gå inn i livet og utfordringane slik dei møter oss, som er Guds kall, og forbausande ofte er det ferdiglagde gjerningar.
Er me villige til å la oss utfordra og læra, så er vegen til den andre sitt hjarta så mykje kortare.
Paulus planta. Me får planta. Det går ikkje utan nærkontakt. Hånda må leggja frøet i jord og helst ha grave i jorda først. Ansikt må møta kvarandre. Hender må hjelpa kvarandre. Erfaringar må delast. Ei sorg, ein uro, eit tap, eit savn, ei glede, ein mulighet, eit bønnesvar, eit ord og eit dikt og ein song som kunne sei det som ikkje kunne seiast. For midt i dette kom og kjem Jesus. Han som vart ein av oss. Han som set dei djupaste spora, fordi han er det sannaste mennesket, som vart korsfesta for våre sår og reist opp til det einaste håpet som er evig. Ingen annan grunnvoll kan leggjast enn han, når det er tru, håp og kjærleik som skal plantast.
Så er det eit heilt vilt mysterium at Gud gjev vekst. Det er hans sak. Men det er visst vår å planta og vatna og gjera det Herren har sett oss til. Det kan ikkje gå utenom møtene som set spor. Og der er Jesus!
