Presten si verd

Men pinse?  Noko nytt i det som var?  Til oss som har levd ei god stund og begynnar å modnast etter alt me har sett og erfart.  Og kom til kyrkja i dag, slik me ga kyrkja ein type tillit og plass då me vart konfirmerte.

Orda flyt ned åssidene. Innhaldet inn i hjartene. Meininga vidare gjennom landegrenser og århundre. Vår far i himmelen.  Ei bønn, kviskra i glede, ropt ut i naud og fare, summande i nattverdliturgien og ved sengekanten. 

​​​​​​​Det året de konfirmantar vart fødde, var mange hjarte i hundre.  Særleg over at de vart fødde!  Eller av at første iphone vart lansert! Mykje såg lyst ut, men uroen dukka fort opp rundt dykk, før de skulle parkera sutten...

Det ville vera ei ulukke for det kristne felleskapet om det var lukka og hermetisk for skepsis og tvil. Det ærlege i oss er ei av dei åpne dørene Jesus får koma inn gjennom.

Nå ser eg - og trur. Nå ser eg på alle 3 måtane: Med auga, med tanken, med hjarta.  Dette er ikkje ei forvirrande tom grav. Ingen graver vil lenger vera dei same, ingen sorger lenger utan håp...

Seinare i livet er det utruleg mykje som ordnar seg når me får mat og drikke!  Så me ropar etter matsikkerhet for tida.  Etter jordvern i matfatet. Etter fred i verda sine kornkammer søraust i Europa. Etter alt det som gjer at folk ikkje svelt i hel i utbomba byar eller ikkje får den daglege matrasjonen i Nord-Afrika, fordi kornet ikkje vart sådd i Ukraina dette året.

Brød i Bibelen har visst med det meste å gjera.  Levegrunnlaget.  Dei sterke forteljingane og verdiane om godt og vondt.  Den sentrale bønna å be.  Kallet til å arbeida og dela og sjå andre sine behov, ikkje eigen grådighet. Det dampar liv, jord og meining av brød i Bibelen.

Kanskje treng me å høyra akkurat dette i jula.  Gud er ikkje heva over alt det me slit med. Han vert ein av oss.  Så nær det går an å koma.  Jesus vart menneske for å gjera det lettare for oss å vera menneske.