Presten si verd

Det er så mykje betre å gje tilgjeving til ein som har bedd om det, enn å gå og bera vidare på ei blass unnskyldning som var verken fugl eller fisk.  Den som tilgjev, legg frå seg ei bør, og lettar ei bør. 

Den gode viljen ønskjer å vera prega av han som har vist oss kva det er å gje, og har auga for den minste som betrur seg sjølv og sitt til Gud.  Godviljen veit seg sett, elska og forfordelt av ein nåde som gjer det til ei glede å vera raus sjølv.

Ting tok visst heilt av på pinsedag.  Men like rett er det å sei at det tok av i ein retning som utan forskjell er god og meiningsfull også for dei som kan spara seg for at ting tek for mykje av.  Alle fekk evangeliet på sitt språk. Så jordnært og så heilag.  Eit språkunder, ja!  Men like mykje eit høyre-under som er det normale der Guds ånd får gje liv til tru og håp. 

Vårdag på sykkel over Jæren. Så eg får sjå på nært hold.  Opna augene for det som føregår. Spor av bonden si glede. Vår. Lam vaklar ut på gras. Det skal sås.  Finna make. Byggja reir. Ein ny runde med liv og håp etter vinteren.

Det nyttar å elska, for det vil alltid vera nytt å elska.  Ferskvare.  Gitt av Gud og delt med andre. I eit nytt nå.

Fiskaren Peter og bondesonen Hans erfarer begge at Jesus viser seg for dei i slitne dagar og trygge rammar, mens dei gjer det arbeidet dei kan.  Derifrå går dei ut av sitt gode skinn begge to.  Høpp i sjøen og endar som biskop i Rom.  Traskar Norge rundt og får eit land til å vakna for gudsordet si kraft og vanlege folk sine frigjorte ressursar. Verda har ikkje ramla saman, ho vaknar.