I år vil eg møta påskeunderet med Paulus sine kjerneord i 1.Kor.13,13: "Så vert dei verande desse tre: tru, von og kjærleik. Og størst av dei er kjærleiken."

Treklang utan tone
Tidleg på påskemorgon var det manko på desse 3. Treklangen var utan tonar. Det hadde vore smått med tru, håp og kjærleik i eit par dagar nå. Langfredag hadde teke knekken på det som var. Domfellinga, smertevegen, korsfestinga, svika, mørket som rådde. Det vart lagt i grav med Jesus det meste. Dei hadde hatt eit håp, om Guds rike. Dei hadde hatt ei tru, på han som hadde brakt Guds rike så nær, i 3 år som opna auge, øyre og hjarte. Dei hadde hatt kjærleik, trudde dei. Men Langfredag hadde snutt opp ned på alt. Trua og håpet var borte. Tilbake sat dei med angst og skam og vond visshet: "Dei hadde ikkje hatt kjærleik! Dei hadde svikta! Flykta då det galdt! Til og med fornekta og svike."

Forresten: Litt kjærleik var det att. Hos Maria Magdalena, der ho tuslar mot grava i grålysninga. Kjærleik utan tru og håp. Type ulukkeleg. Men tross alt kjærleik. Ho hadde ikkje gløymt alt Jesus hadde gjort og vore, og ville visa han den siste æra.

Påskemorgen slukker sorgen
Gode dykk i kyrkja: Ikkje gløym at det er slik påskemorgon startar. Overfylt av fortviling. Manko på håp og tru. Dominert av ulukkeleg kjærleik. Stor fest og lovsang skal det vera på påskedag, men ikkje utan den tunge vegen først. Ikkje utan dei mørkaste trådane i veven. Gleda sin lyse jubel kan bare ta av på mørk bakgrunn. Når takk og glede veit om sorga i hjarta. Når den beste nyheten når inn til dei som har tapt ankerfeste for trua og livet og framtida.

Er ikkje dette fint å tenkja på?  At den dagen i historien då Gud i sin storhet skulle demonstrera sin største triumf, den dagen startar han med menneske som er i det djupaste mørket i livet. Dei som sørgjer, er skuffa, gremmer seg over fortida og gruer seg for framtida. Slike får ein ny grunn å stå på. "Mens det ennå var mørkt" på så mange måtar, vart steinen velta frå grava og livet sine tyngste bører lagt av oss. Påskemorgen slukker sorgen. Påskemorgen sender eit ufatteleg håp gjennom alle som er nedbøygde og har eit knust hjarta: "Du er ikkje synda di! Du er ikkje åleine. Aldri meir. Ikkje i livet. Heller ikkje i døden."

Tom grav
Maria er altså på veg til grava, med fortvilinga, med ulukkeleg kjærleik, vil pleia restane av det som var. Berre for å oppleva at ulukkeleg kjærleik vert til endå meir kjærleikssorg. For Jesus er jo ikkje der. Steinen er velta frå. Grava er tom. Og den første tanken er at nokon har kome og flytta Jesus.

Opp gjennom historien har det vore utallige forsøk på å forklara Jesus si oppstode. Ein av dei flittigaste teoriane har vore den om likrøveriet. Kroppen var fjerna. Den første som tenkte tanken, var ho som kom først til grava: Maria Magdalena. Ho kom til grava i ulukkeleg kjærleik, ho sprang derifrå i fortvila kjærleik. Ho fekk ikkje salva verken Jesus eller si eiga ulukkelege sjel. Nokon hadde teke Jesus. Ho spring til læresveinane.

Og dei? Eg trur to av dei fekk eit skjørt, demrande håp. I alle fall er det fortalt at Peter og den andre læresveinen spring til grava. Kappspring. Og grava er tom, Jesus er ikkje der. Men dei finn noko anna.

Å sjå og tru
Likkleda. Og det var rart. Kvifor låg dei igjen? Og dermed var dei ferdige med teorien on likrøveriet. For kvifor i all verda ville nokon ta seg bry med å rulla likkleda av den døde kroppen til Jesus og til og med rulla dei fint ihop igjen. Skulle han flyttast eller røvast, var det greiast å ta han med likkleda. Og forresten: Kven hadde interesse av å stikka av med Jesus sin kropp. I alle fall ikkje dei som hadde fått han korsfesta. Dei ville ha han trygt og godt forvart på ein stad: I grava. Så ingen kunne koma og seia at han hadde stått opp frå dei døde. Og vennene til Jesus hadde nå ingen interesse av å gøyma han vekk. Og dessutan er det psykologisk umogleg at alle gav resten av tida og stort sett livet sitt for eit budskap dei visste ikkje var sant.

Nei, Johannes fortel det klart og greitt. Dei såg at grava var tom. Dei såg likkleda liggja att, ihoprulla. Ja, dei såg og trudde. Og me skulle tru at alt var vel.

Antiklimaks
Men så kjem antiklimakset: "Så gjekk læresveinane heim." Punktum. Og så høyrer me ikkje meir på ei stund. Det var det, liksom. Av alt det Joh fortel oss frå påskedagen, er dette det raraste. Her har dei vore med på det største som har hendt sidan Gud skapte verda... Og så går lufta ut av ballongen så totalt. Dei rusla heim! Det høyrest omtrent ut som dei gamle skulestilane våre: "Så reiste me heim og alle var samde om at det hadde vore ein fiiin dag."
Kva var det som mangla? Med dei - og gjerne med oss viss påskedag ikkje grip tak i sjela?

Historien om Maria Magdalena gjev oss eit svar. Maria står der ved grava framleis. Ho har ikkje fatta kva den tomme grava betyr. Ho er ulukkeleg og forvirra. Leitar etter Jesus. Spør etter han hjå ein ho trur er gartnaren.

For påskebudskapet er ikkje bare budskapet om at grava er tom. Det makta ikkje gjera slutt på Maria si fortviling. Det åleine makta heller ikkje å skapa den store jubelen hos læresveinane som rusla heim. Det er ikkje møtet med den tomme grava, med ein teori, som skapar den store forandringa. Det er møtet med Jesus sjølv, den oppstadne.

Møte med
"Maria", seier han som ho trudde var gartnaren. Og plutseleg var alt forandra. Ho vart kalla ved navn. Ho fekk møta meir enn ei forvirrande tom grav. Ho fekk møta ein levande Jesus. Han møtte Maria med ord. Ord som gav ein heilt ny dag, ny kjærleik, ny tru, nytt håp. 

Jesus lever. Han er ikkje historie. Han er. Me sit ikkje her og minnest han. Me sit her og møter han. Denne våren jubilerer nme på mange måtar for dei store spora Jesus har sett i historien og i bispedømmet vårt, men det skjer jo også fordi det på nytt og på nytt går opp for oss: Jesus lever. Han er her!

Kva nå?
For Peter og den andre læresveinen var det visst litt dobbelt med tanken på dette. Dei rusla heim, med meir ettertanke enn jubel. Ein av dei ganske i stuss, ein visst i tru. Jesus lever, Oj! Kva betyr det?  Kva tru han vil sei til oss? For Peter var det ingen lett tanke med hanegal og fornekting i friskt minne. Kva tru han vil seia? 

Kven kjenner ikkje på ting i livet som eg ikkje har særleg lyst til å verta konfrontert med.  Det fins nok å kjenna skam over.  Det er nok av opplevde nederlag.  Det er nok av sure erfaringar, som ikkje kan feiast tilside med å seia at det var andre si skuld.

Kva tru Jesus ville seia på tomannshånd om me møtte han like levande som dei første apostlane. Han veit jo om alt. Gjort og ugjort, tenkt og sagt. Kva tru han vil seia?

I påske høyrer me kva han vil seia. Andre påskedag fortset historien frå i dag, og me vil ikkje venta til i morgon, men høyra det i dag. Det han sa til Maria som den første. Og ho skulle bringa det vidare: "Gå til brørne mine og sei til dei at eg fer opp til min Far og dykkar Far, til min Gud og dykkar Gud."

Han kallar oss brør. Søsken!  Han kallar oss ikkje syndarar og hyklarar og fornektarar og slike som er skuld i at han vart spikra til korset. Han kallar oss brør. Søsken. Og det ligg ei djup meining i det. Han er vår bror. Eit sant menneske. Det sannaste mennesket, som sjølv har vorte prøvd i alt, men utan synd. Ikkje for å heva seg over oss, gjera seg for god for oss. Nei, det er vår skuld og vår bør han ber, det er vår død han døyr.
På langfredag var han bror. På påskedag kallar han oss brør. Og han gjer det med full rett. For nå er Gud vår Far.

Felles bror, felles far, felles heim.
Det er påsken sitt store budskap. Kors og oppstandelse høyrer ihop. Påskedag er Guds store ja til langfredag sitt ufattelege offer.
Paulus seier det slik i Rom.4,24-25:
Det gjeld oss òg. Vi skal reknast som rettferdige når vi trur på han som reiste Jesus, vår Herre, opp frå dei døde, han som vart overgjeven til døden for våre synder og oppreist for at vi skulle bli rettferdige.

På den grunnen er det at den levande Jesus i dag kjem til deg.  Ja, han gjer det - i Ordet sitt, i nattverden, i det som han vil bu i hjarta ditt med. Ny tru, nytt håp og ny kjærleik.
Ei tru på ein levande Herre som har betalt for alle syndene dine.
Eit håp om at ikkje eingong døden kan stengja deg ute frå ein evig heim hjå han som er Far.
Ein kjærleik som springer like ut frå en kilde klar og ren. Så elska er eg av min beste bror og far i himmel og på jord.

Og då er det jo ein verkeleg god ting å gjera: Gjera som Maria etter møtet med den oppstadne: "Då gjekk Maria Magdalena av stad og sa til læresveinane: "Eg har sett Herren". Og ho fortalde dei kva han hadde sagt til henne."