Å leva er håp. Men nokre gonger kjennest det bare ikkje slik ut. Me kan vera fødde til vilkår som virkar heilt umulege å endra på. For ein som er fødd blind, er håpet om å sjå ikkje det første du har realistisk håp for. Andre av oss har andre typar lukka dører i livet.
Men kanskje eit ope vindu? For å leva er håp. Håpet er ei livsholdning. Å venta noko nytt og betre.
I evangeliet er det Jesus som kjem med håp der håpet ser ut til å vera ute. Og lite realistisk.
Mental bør
Først løftar han ei mental bør av han som er funksjonshemma. Det er ikkje slik at han har gjort noko galt. Eller foreldra hans. Det er ikkje slik Gud er. At han gjer forskjell på folk og belønner og straffar. Det er godt for eit menneske å få eit sånt tankekjør fjerna. Å sleppa å gå rundt og tenkja kva galt eg har gjort.
Det neste Jesus gjer, er å sjå han inn i ansiktet og møta han personleg der han er. Så tek han spytt og leire og lagar ein deig som mannen fekk på augene sine.
Eit språk for håp
Kva var det? Jau, var det ikkje eit språk mannen fekk håp av? Eit håp som var større enn det han våga å håpa. Jesus tok på det aller vondaste og vanskelegaste i livet hans og smurde noko på auge som ikkje kunne sjå. Han ga den blinde tru på at noko kunne skje. Og så sende han mannen til ein plass der han kunne vaska seg rein. Eit håp å gå imot.
Evangeliet fortel at det nye håpet ikkje skuffa. Det fødde til og med ei tru. Ei ny meining.
Denne forteljinga er gitt til alle som leitar etter håp i noko som er grådig vanskeleg å leva med. Jesus og håp er gode venner!
Å vera medmenneske
Forteljinga er også gitt til alle som er medmenneske når livet er tøft å leva. Og nå kan me tenkja på oss sjølv som eit slikt medmenneske. Me får ei klar utfordring.
Ikkje gjer eit menneske og utfordringane hans eller hennar til eit diskusjonspunkt. Ikkje lag omtale av det som skulle vera tiltale. Slik som læresveinane til Jesus gjorde. Dei ga den blinde mannen noko han absolutt hadde lite bruk for. Å havna midt i ein diskusjon om kvifor det vonde fins og kven som hadde gjort noko galt. Det er ikkje slik me skal følgja etter Jesus.
Å sjå framover
Jesus seier at det vonde treng ikkje koma frå ei synd. Det treng ikkje ha ein spesiell grunn eller årsak. Nokre treng ikkje ha gjort noko galt. Han løftar av den børa. Og så fortel han at noko er rettare og betre å spørja om enn kvifor, og kva som ligg bak. Me skal spørja etter kva som ligg framføre. Kva kan skje nå? Kva vil Gud gjera nå? «No kan Guds gjerningar bli synlege på han», seier Jesus! Å vera sjåande er å sjå framover.
Dette er eit mønster i evangeliet. Det er håpet sitt mønster. Jesus sitt mønster. Medmenneske sitt. Kva nå? Kva vil du gjera, Gud? Kva vil du eg skal gjera? For å leva er håp. Og Jesus og håpet er venner.
Å leva er håp. Men nokre gonger kjennest det bare ikkje slik ut. Me kan vera fødde til vilkår som virkar heilt umulege å endra på. For ein som er fødd blind, er håpet om å sjå ikkje det første du har realistisk håp for. Andre av oss har andre typar lukka dører i livet.
Men kanskje eit ope vindu? For å leva er håp. Håpet er ei livsholdning. Å venta noko nytt og betre.
I evangeliet er det Jesus som kjem med håp der håpet ser ut til å vera ute. Og lite realistisk.
Mental bør
Først løftar han ei mental bør av han som er funksjonshemma. Det er ikkje slik at han har gjort noko galt. Eller foreldra hans. Det er ikkje slik Gud er. At han gjer forskjell på folk og belønner og straffar. Det er godt for eit menneske å få eit sånt tankekjør fjerna. Å sleppa å gå rundt og tenkja kva galt eg har gjort.
Det neste Jesus gjer, er å sjå han inn i ansiktet og møta han personleg der han er. Så tek han spytt og leire og lagar ein deig som mannen fekk på augene sine.
Eit språk for håp
Kva var det? Jau, var det ikkje eit språk mannen fekk håp av? Eit håp som var større enn det han våga å håpa. Jesus tok på det aller vondaste og vanskelegaste i livet hans og smurde noko på auge som ikkje kunne sjå. Han ga den blinde tru på at noko kunne skje. Og så sende han mannen til ein plass der han kunne vaska seg rein. Eit håp å gå imot.
Evangeliet fortel at det nye håpet ikkje skuffa. Det fødde til og med ei tru. Ei ny meining.
Denne forteljinga er gitt til alle som leitar etter håp i noko som er grådig vanskeleg å leva med. Jesus og håp er gode venner!
Å vera medmenneske
Forteljinga er også gitt til alle som er medmenneske når livet er tøft å leva. Og nå kan me tenkja på oss sjølv som eit slikt medmenneske. Me får ei klar utfordring.
Ikkje gjer eit menneske og utfordringane hans eller hennar til eit diskusjonspunkt. Ikkje lag omtale av det som skulle vera tiltale. Slik som læresveinane til Jesus gjorde. Dei ga den blinde mannen noko han absolutt hadde lite bruk for. Å havna midt i ein diskusjon om kvifor det vonde fins og kven som hadde gjort noko galt. Det er ikkje slik me skal følgja etter Jesus.
Å sjå framover
Jesus seier at det vonde treng ikkje koma frå ei synd. Det treng ikkje ha ein spesiell grunn eller årsak. Nokre treng ikkje ha gjort noko galt. Han løftar av den børa. Og så fortel han at noko er rettare og betre å spørja om enn kvifor, og kva som ligg bak. Me skal spørja etter kva som ligg framføre. Kva kan skje nå? Kva vil Gud gjera nå? «No kan Guds gjerningar bli synlege på han», seier Jesus! Å vera sjåande er å sjå framover.
Dette er eit mønster i evangeliet. Det er håpet sitt mønster. Jesus sitt mønster. Medmenneske sitt. Kva nå? Kva vil du gjera, Gud? Kva vil du eg skal gjera? For å leva er håp. Og Jesus og håpet er venner.
