Kva misser me viss me ikkje kneler?  Får livet rulla ganske i sin eigen tralt og tyngde? Sløvnar tankane så me sovnar på post? Får hjernevasken i tida fritt spelerom, så me er litt meir tilpassa kvar gong me trur me vaknar? Å knela er ei handling i ærefrykt.  Å bøya seg, så eg sjølv ikkje vert for stor. 

Hæ, Jesus! Går du opp i fjellet for å be? Nå? Mens folk strøymer til deg! Nå, når me treng deg i båten!  Mens folka dine kjempar og slit, anten dei er forfulgde i østen eller frista over evne i vesten, eller får høge bølger og motvind å stå i.

​​​​​​​Kanskje Ole Brumm har heilt rett.  At det  beste er å vera ei liiiiike-før-kyrkje.  At det er medarbeidarar som gjer kyrkja til dette, og er ei slik kyrkje.  Forventningskyrkje.  Kva kjem nå?  Kva vil Gud gjera nå? Kva får me vera med på nå?

I lyset frå det gode blikket hans vert disiplar oppgraderte til saltet på jorda og lyset i verda! Han festar blikket på oss og gjer oss til det han ser.  Me får festa blikket på han. Då vert me mindre av det me ser i oss sjølv, og meir av det som han ser i oss.

Nadine Vaagen

Just Salvesen

Lars Sigurd Tjelle

Stein Ødegård